Acının insanı güzelleştireceğini söyleyen Dostoyevski, sevebilmek için de acımanın zorunluluğuna inanır. Günlük yaşamı "şekilsiz hümanizmasıyla" cehenneme dönüştüren Dostoyevski aynı zamanda pasifist iradeyle insanı azaltmıyor mu? 
Abartılı tesadüflerle örülmüş Ezilenler romanında yaratılan tiplere bakarak bu soruya yanıt verebilirsiniz.
On yıl süreyle Sibirya’da, sürgünde kalan Dostoyevski’nin ilk büyük romanı Ezilenler, yazarın başkent Petersburg’a dönüşünden kısa bir süre sonra,1861 yılında yayımlandı. Ama eleştirmenlerde neredeyse hiç yankısı olmadı. Dostoyevski’nin dostları bile romanı beğenmediler. Yazar da elli kadar saygasından kıvanç duyduğu bu romanı “yabanıl” bulurdu. 

Bu kitapta Dostoyevski, insana ve onun doğal iyiliğine inancını belirtir; kurtuluşumuzun kendi ellerimizde olduğunu vurgular. İncil’deki ilkelere uyulması ve herkesin benzerlerini kendini sevdiği kadar sevmesi yeterlidir. Psikolojik çözümlemelerdeki güçlülük, sara krizlerinin anlatıyışındaki büyük ustalık bu kitapta ilk kez ortaya çıkmakta ve geleceğin dev yazarını haber vermektedir.  (376 Sayfa)